آموزش مداحی و اشعار مذهبی

چه سایه سار پر از لطف و رحمتی داری!
 به جمع سایه نشینان عنایتی داری

غبار تربت تو با دم مسیح یکی ست
 عجب دوای عجیبی چه تربتی داری

در آن جمال علی وار و نور زهرایی
 عجب شکوه و جلالی چه هیبتی داری

به عشق تو همه عالم شده حسینیه
 چقدر مجلس روضه، چه هیئتی داری

بدون این که عتابم کنی، عطا کردی
 چقدر خوب و کریمی چه عادتی داری

چقدر بنده نوازی چقدر آقایی!
 چقدر حضرت آقا شبیه زهرایی!

کبوتر دل من پر زده به سوی حرم
 مگر که اوج بگیرد دوباره روی حرم

خدا کند که بیایم دوباره پا بوست
 خدا کند که نمیرم در آرزوی حرم

اگر چه خیر ندیدی تمام عمر ز من
 وجود من زده لطمه به آبروی حرم

... تو را دوباره قسم می دهم به عبّاست
 تصدّقی سرِ حضرتِ عموی حرم

بده اجازه شبی باز زائرت باشم
 و روی خاک بیافتم به روبروی حرم

منی که خاک توام دلبر ثریّایی
 تویی در اوج، که آقا شبیه زهرایی 

محمد ناصری

************************

با اجازه ز حضرت زهرا
اذن می خواهم از تو یا مولا

می روم تا خدا به آن بالا
تا بخوانم ز علم الاسماء

 شاد و خرسند کل ارض و سماست
روز میلاد سید الشهداست

می نویسم به وسعت دنیا
جوهرم آب آبی دریا

دفترم شد تمام صحرا ها
تا نویسم به مدح آن آقا

با تو طی شد تمام روز و شبم
یا حسین است تا ابد به لبم

بر فراز است تا ابد علمت
بوسه ها می زنیم بر قدمت

زنده هستم زفیض دم به دمت
نام ما نیفتد از قلمت

بین سر ها اگر سری داریم
به خدا خوب دلبری داریم

حامد ظفر

      لال بودم مرا زبان دادند
      منِ افتاده را توان دادند
      
      زیر خورشیدِ گرمِ روزِ الست
      مانده بودم که سایبان دادند
      
      اِزدحامی عجیب بود امّا
      به من از آن همه مکان دادند
      
      خواستند کار عشق را بینند
      حال و روزِ مرا نشان دادند
      
      مثلِ آتش شدم مرا سوزاند
      به دلم تا حسین جان دادند
      
      نه که مجنون نه مثلِ فرهادم
      خوش به حالم حسین آبادم
      
      اوّل عشق شور شیرین است
      بعد از آن روزگار غمگین است
      
      تا که عاشق شدم همه گفتند
      روی پیشانیت چرا چین است؟
      
      روز اوّل که دیدمش گفتم
      آنکه روزم سیه کند این است
      
      جگرم را هر آن که دید گریست
      گفت این داغ ، ارثِ یاسین است
      
      حا و سین ، یا و نون مرا دریاب
      که سرم روی شانه سنگین است
      
       حا و سین ، یا و نون مرا کُشته
      شکر حق این جنون مرا کُشته
      
      روز اوّل که دید آبم کرد
      بعد از آن ساخت و خرابم کرد
      
      به همین فکر می کنم هر روز
      عاقبت عشق انتخابم کرد
      
      هیچ کس روی من حساب نکرد
      شکر حق مادرت حسابم کرد
      
      تو خودت آمدی پِی اَم ورنه
      هر دری رفته ام جوابم کرد
      
      از دعاهای مادرم بودم
      تا نگاه تو مستجابم کرد
      
      حق بده بر دلم که در بند است
      اوّلین عاشقت خداوند است
      
      از جمالت بهار می ریزد
      از جلالت وقار می ریزد
      
      حرف اصلاً نداری و از هر
      خطبه ات اعتبار می ریزد
      
      لحظه هایی که تیغ می گیری
      عرقِ ذوالفقار می ریزد
      
      چقدر سر به زیر هر قدمت
      لحظه های شکار می ریزد
      
      چشم زینب به گیسویت حیران
      چه خوش این آبشار می ریزد
      
      شب پروانه است ، بسم الله
      هر که دیوانه است، بسم الله
      
      با تو این آسمان نگین دارد
      و خدا با تو هم نشین دارد
      
      تو علی هستی و علی با تو
      دست حق را در آستین دارد
      
      تو علی هستی و علی وقتی
      می زند تیغ ، آفرین دارد
      
      تو علی هستی و علی یعنی
      از رجز خوانی اش زمین دارد...
      
  ..می زند چرخ گردِ خود هر روز
      که علی ضربِ آتشین دارد
      
      نام تو فاطمی است هم علوی
      که همان دارد و همین دارد
      
      فاطمه هم حسین می خواند
      زیر دین کسی نمی ماند
      
      در دلم درد بی شماری هست
      چند وقتی است روزگاری هست
      
      قسمتم نیست کربلا بروم
      این چه غم این چه انتظاری هست
      
      پلک هایم به کار می آید
      به ضریح نواَت غباری هست
      
      سنگ فرش حرم بگو آیا
      قسمتم از تو یک مزاری هست
      
      سفره ات گرم می کنم بَلَدم
      خوشی من همین نداری هست
      
      تو که می خواستی مرا بکُشی
      کاش می شد به کربلا بِکُشی
      
      تا گدایانِ پُشتِ در داری
      تا که هستیم درد سر داری
      
      دستت از پشتِ در برون آمد
      خوب از شرم ما خبر داری
      
      مثل منظومه ای و خورشیدی
      دور خود چند تا قمر داری
      
      پشتِ در آمدی ولی دیدم
      که تو هم دست بر کمر داری
      
      ارتباطیست از تو با جگرم
      چقدر زخم بر جگر داری
      
      تو همه باورِ اباالفضلی
      سومین حیدر اباالفضلی
      
      حسن لطفی

      عشقی است در میان دل ما که کیمیاست
      این عشق این جنون همه ی آبروی ماست
      
      روزی ماست نوکری خوب خانه ای
      آقای ما کریم و جوانمرد و باوفاست
      
      ما در بهشت هم همه دنبال هیئتیم
      جنت بدون روضه ی ارباب بی صفاست
      
      سر می دهیم و منت مردم نمی کشیم
      هستیم سائلان حسین تا خدا خداست
      
      شکر خدا حسین شده زندگی ما
      شکر خدا که در دل ما عشق کربلاست
      
      جای گلایه نیست که تکفیر می شویم
  «داریم با حسین حسین پیر می شویم »
      
      من رعیت و غلام تو سلطان کربلا
      من مور ناتوان تو سلیمان کربلا
      
      دستی که بین عرش نوشته تو را امیر
      من را نوشته است پریشان کربلا
      
      دست مرا رها نکن و بی کسم نکن
      دریاب حال زار مرا جان کربلا
      
      موی مرا سفید نموده است حسرت
      پابوسی تو نیمه شعبان کربلا
      
      دارد میان قلب خدا جای دیگری
      هر کس که گشته است مسلمان کربلا
      
      شکر خدا که مثل بزرگان و عرشیان
       هر ماه من شده است محرم حسین جان
      
      وصفت به ذهن کوچک من جا نمی شود
      جز تو کسی برای من آقا نمی شود
      
      هر کس بهشت ، بی تو بخواهد جهنمی است
      اصلا بهشت بی تو که معنا نمی شود
      
      من می خورم قسم که کسی عاشقت حسین
      مثل رباب و زینب و سقا نمی شود
      
      آن قدر این دلم به تو وابسته هست که
      امروز من بدون تو فردا نمی شود
      
      کاری به خوب یا بدی من نداشتی
      آقا کریم تر ز تو پیدا نمی شود
      
      آقا به آبروی علی اصغرت قسم
      من را ببخش نوکر خوبی نبوده ام
      
      داده همیشه لطف تو من را خجالتی
      آقای کربلا چه قدر با محبتی
      
      ماندم چرا نگاه تو افتاد سوی من ؟!
      من هیچ هیچ هیچم و تو بی نهایتی
      
      ایل و تبار تو همه  آقا و پادشاه
      ایل  و تبار من همه  مجنون و هیئتی
      
      شکر خدا برای گدایی خانه ات
      داریم با تمام رفیقان رقابتی
      
      ما را همه به نام شریفت شناختند
      داده خدا به ما چه بهایی چه قیمتی
      
      ما اوج عشق را درِ این خانه یافتیم
      در هیئت حسین خدا را شناختیم
      
      دنیای بی تو پر ز غم و رنج آور است
      دنیای با تو مثل بهشت است محشر است
      
      رحمت به آن که داد همین نکته یاد ما
      هر کس نشد گدای تو از سگ نجس تر است
      
      ما از همه لذایذ دنیا گذشته ایم
      گریه به زیر پرچم تو چیز دیگر است
      
      گویند نوکران و کنیزان خانه ات
      عرض ادب برای تو با اشک بهتر است
      
      یک روز می رسد که به لطف دعای تو
      بانی مرگ ما تن پر زخم و بی سر است
      
      هر شب برای حنجر تو زار می زنم
      یاد بریدن سر تو زار می زنم
      
      محمد حسین رحیمیان